Vrienden terug uit Nepal brengen yak-kaas mee, gekocht in the middle of nowhere met de Himalaya op de achtergrond. Dat inspireert natuurlijk.
Het zijn twee varianten die ze meebrengen: een belegen en een minder belegen versie, beide keihard en rokerig van geur. Geraspt op de fijne rasp smaakt het ook heel rokerig en het is vrij droog. Het doet qua structuur aan Pecorino of Parmezan denken, dus een recept met pasta ligt voor de hand.
Ik maak een aantal Spaanse rode pepers schoon en snipper ze fijn, en zo ook een paar teentjes knoflook. Een lekkere grove pastasoort koken en intussen de gesnipperde rode peper en knoflook voorzichtig in een plas olijfolie geuren en kleuren… Het donkere groen van een bosuitje wat grover snijden. Dat gaat op het eind bij de peper/knoflookolie, samen met wat verse garnalen. Als de pasta beetgaar is afgieten en met de peper/knoflookolie vermengen.
De fijngeraspte yakkaas (we gebruikten als eerste de jongste variant) er op tafel over strooien. Dat verrast; het geeft beslist een lekker rokerig accent en lijkt qua structuur wel wat op Bottarga.
Als groente had ik courgettes gegrild. Daar strooiden we uiteraard ook wat van de geraspte kaas over, maar in die combinatie verdween de smaak van de kaas bijna volledig! De kaas is ook niet erg zout, en moet het echt van de rokerige smaak hebben, tot nu toe.
Al met al smaakt de yakkaas wel naar meer… wordt vervolgd…
Bij een groenteboer in Maartensdijk hadden we een prachtig mooi groen pompoentje gekocht, maar ik kende hem nog niet qua smaak. Bij het opensnijden rook ik gelukkig al een veelbelovend zacht-zoete pompoengeur.
Ik sneed hem in dunne parten (met schil en al) en kruidde met olijfolie, komijn, koriander, wat zout en sambal. De parten rechtop in een anti-aanbak-ovenschaal gezet en een kwartier in de oven geschoven (ca. 200 graden).