studiodien

Inmiddels hebben de slakken ook mijn eeuwig moes ontdekt. Dat is jammer, ik eet het liever zelf. Maar de struik is inmiddels zo enorm uitgegroeid dat het ook om die reden al nodig is om er weer flink van te gaan eten. Colcannon is een ideale verwerking, een soort stamppot, en met eeuwig moes lijkt het erg op boerenkool. Maar je zou er ook spruitjes of een andere koolsoort voor kunnen gebruiken.

Was de kool en haal de dikke nerven eruit. Kook aardappelen (wij hadden Koopmans Blauwe) en stamp ze met een scheutje melk tot een grove puree. Inmiddels liggen, in een grote anti-aanbakpan, twee in ringen gesneden uien in een klontje boter zachtjes goudgeel te bakken. Ik doe er een klein snufje zout bij, heb het idee dat dat helpt om de smaak van de uien iets zoeter te laten worden.
Terwijl de aardappelen koken ook de kool kort koken. De uitgelekte en fijngesneden kool door de gestampte aardappelen mengen en het geheel op de uien in de anti-aanbakpan storten. Platdrukken en zachtjes 5 minuten bakken. Met een grote spatel de stamppotmassa enigszins keren, en weer een paar minuten zachtjes bakken. Daardoor ontstaan er her en der door de stamppot lichtbruin aangebakken stukken.
Ik serveerde er een paar ultra dunne (á la minute) speklapjes bij.

Durf ik het nog? Weer eens te publiceren over eeuwig moes? Na de vakantie is de struik tot belachelijke proporties uitgegroeid, en wieden of snoeien is bij mij synoniem aan oogsten, inmiddels.

In verband met de hoeveelheid neem ik dus grove maatregelen, en durf voor het eerst hem als groente solo te serveren: de bladeren plukken, van de harde nerf ontdoen en in smalle reepjes snijden. In een klein laagje water gaar laten worden, afgieten en op smaak maken met een flinke klont boter, zout en peper.

Viel echt niet tegen, robuuste smaak en gelukkig niet te hard. We aten het als groente samen met gebakken aardappeltjes, gekookte worteltjes en gestoofde mul.

Het eeuwig moes (of is het de eeuwige moes?) staat te pronken in mijn tuintje. Ik gebruik wel eens een paar blaadjes als vulling samen met andere groenten bijv. in een omelet of bami, maar heb het nog nooit solo gegeten. En de lente is een mooie tijd om wat dat betreft te experimenteren, want de blaadjes zijn nu lekker fris en jong. In de winter wordt de groente wat harder.

Gisteren alleen thuis en een lunchje met eeuwig moes in de hoofdrol gemaakt. Ik plukte een paar handen vol blaadjes en sneed ze fijn. Even blancheren in een pan kokend water.
Vervolgens wat boter smelten in een koekenpan, de eeuwig moes afgieten en in de koekenpan leggen, vermengd met wat zout. Daarop een eitje breken, zout en peper erop. Ik maakte de dooier iets stuk, en het eitje gaar laten worden met de deksel op de pan. Het hoeft niet hard te bakken; de zachte, groene smaak van de kool (eeuwig moes is een koolsoort), de boter en het ei zijn een heerlijke combinatie.

Ik had er een paar ansjovisjes opgelegd om een spannender geheel te krijgen, maar dat bleek niet echt nodig of beter. Ik denk – en dat gaan we vandaag dus proberen – dat een plakje achterham er lekkerder bij is…